پارتیشن بندی اداری
در صد سال گذشته سنت جاری برای مدیران بدین نحو بود که هر مدیر خود را در یک اتاق نسبتاً محدود جای داده تا فارغ از مزاحمت دیگران به کار کارمندان که در اتاق های بزرگتری مستقر بودند نظارت نماید. تعداد و اندازه این اتاق ها مناسب با وسیعتر شدن فعالیتها تغییر می نمود و گاهی دامنه این تغییرات موجب می گردید که یا به ساختمان اضافه شود و یا به ساختمان بزرگ دیگری نقل مکان نمایند.
این تغییرات که متضمن دور شدن برخی بخش ها از هم گردید نیاز به وسائل ارتباطی را ضروری می نموده تا قبل از آن پیام ها به صورت یادداشت ارتباط بین نقاط مختلف تشکیلات را تامین می نمود. با وسیعتر شدن تشکیلات نارسائی این شیوه آشکار شد.لازمه ی تصمیم گیری های قاطع و مشخص،آگاه بودن از کلیه ی اطلاعات موجود می باشد و تضمین کننده چنان شرایطی وجود ارتباط سریع و مطمئن می باشد. بنابراین عدم کارایی تشکیلات قدیمی اداری دگرگون نمودن وضع موجود را اجباری می نمود.
حدود ده سال پیش ابتدا در کشور آلمان و سپس در کشورهای اسکاندیناوی و انگلستان وجود یک نوع شباهت بین عملکرد اداری و خط تولید کارخانه مورد توجه قرار گرفت.در یک تشکیلات اداری کارهای جاری در یک چرخش مشخص در جریان بوده و کلیه ی کارمندان همراه با روسا در یک رابطه نزدیک و معلوم قرار داشتند و اطلاعات نیز مانند مواد اولیه بین افراد توزیع می شدند.
روند این تشکیلات مانند یک واحد صنعتی می بایست قادر باشد.با استفاده از تکنیک های جدید در مقابل نیازها و خواسته های جدید خود را متحول نماید.
در نگرش جدید اساسی ترین نیاز یک اداره به صورت زیر مشخص می گردد:
1- ضرورت وجود یک ارتباط نزدیک فیزیکی و ارگانیکی بین کارمندان.
2- وجود فضا و تجهیزات موردنیاز متناسب با تحولات جدید.
3- ترکیبی از فضاهای متنوع و خوشایند که قابلیت انعطاف نیز داشته باشد.
